Per una cultura d'a vita (Gavòt mentonasc)

Ra nuastra cultura es ben quora ese viva. Cal ra sortir d'o siu guet, ra sortir d'e boque, ra sortir d'o formòl, dai arquius polsius.

Arriba que d'unos sígon agantats per ra neuròsi de mòrt. Ro passat èra ben, ananch èra formidàbil, tot èra cool. Perqué nan, mas penso -spèro- que fasema de progresses damb'a modernitat.

Una causa que me tafurèt, es qu'a Mentan, ra lenga nuastra es pauc visíbila. I es manco de panèl bilenga en entraia de vila. Ese ban per vénder de limons, avema quarque gropes folclorics, va ben. Mas ru torristas que vènon aishí vèson jamai l'occitanitat d'a vila, cu sap que se parla ancara occitan ? Neshun.

Un jòrn ai degut anar au cementèri d'o castel vielh. E veguèro que dintr'o cementèri, i èran de malons vernits d'o poèta mentonasc Marcel Firpo (Ge Mogonha se fasia sonar paríer crego). Ese pran rare de trobar aiçò, mas nan cal creire qu'o mentonasc ese muart ! Carria trobar tantben d'autres malons en occitan per re carriere d'a vila per bramar ra vita !

(en aquel temps se scrivia en grafia toscanisanta dambé d'elements de grafia occitana "oa" per ro diftòngue per ex.)